«Γεια σας γιατρέ.»
«Γεια
σας αγαπητέ μου.»
«Η γραμματέας
σας μου είπε ότι βγήκαν τα αποτελέσματα.»
«Η ποια;
Α, ναι.»
«Λοιπόν;»
«Είστε
ο κύριος;»
«Μα,
γιατρέ, ήμουν εδώ πριν από δέκα λεπτά.»
«Σωστά,
δε σας αναγνώρισα.»
«Παρακαλώ;»
«Καθίστε.»
«Ευχαριστώ.»
«Λοιπόν,
όπως σας είπα και πριν, τα αποτελέσματα βγήκαν. Και η θέση μου είναι κάπως λεπτή,
καταλαβαίνετε κύριε.»
«Είμαι
καλά γιατρέ;»
«Κοιτάξτε
αγαπητέ μου, πώς να το πω; Λοιπόν, ας είναι: πάσχετε από μια σπάνια πάθηση που ονομάζεται ιμπρεσσιονισμός.»
«Ιμπρεσσιονισμός
είπατε;»
«Μάλιστα.»
«Τι
σημαίνει αυτό; Είναι σοβαρό; Θα πεθάνω;»
«Κάποια
στιγμή ναι. Και τότε όλοι θα μιλάνε για σας.»
«Πίσω
απ’ την πλάτη μου;»
«Πάνω
απ’ το πτώμα σας θα έλεγα.»
«Και
τι θα λένε γιατρέ;»
«Τα
καλύτερα. Αλλά όσο παραμένετε ζωντανός είναι σχεδόν απίθανο να αναγνωριστείτε.»
«Το
έχω συνηθίσει αυτό. Σχεδόν μου αρέσει. Αλλά, να, μερικές φορές νοιώθω τόσο μόνος.
Ξέρετε, μια φορά καθόμουν μόνος και σκέφτηκα – »
«Ω,
γλυκό μου παιδί.»
«Και
ποιος θα με αναγνωρίσει γιατρέ;»
«Οι
οικείοι σας, ο ιατροδικαστής, κάποιος γείτονας που θα τον πάρει η μυρωδιά.»
«Ο ιατροδικαστής;
Δηλαδή μου λέτε ότι θα με σκοτώσουν;»
«Ας
μην προτρέχουμε. Θα μπορούσε να είναι και ατύχημα. Ασαφή αίτια. Αυτοκτονία. Οι παρούσες
εξετάσεις, ξέρετε, δεν μπορούν να υποδείξουν τις μελλοντικές κινήσεις, αν μου επιτρέπετε,
της πάθησης.»
«Δεν
καταλαβαίνω.»
«Υπάρχουν
δύο τρόποι με τους οποίους εκδηλώνεται συνήθως ο ιμπρεσσιονισμός.»
«Δηλαδή;»
«Πουαντιγισμός
και ντιβιζιονισμός.»
«πα-που-αν...
ντιβιντιβιζ... Τι τρομακτικές λέξεις!»
«Ηρεμήστε
παρακαλώ.»
«Τι
σημαίνουν γιατρέ!»
«Ακούστε:
σε περίπτωση πουαντιγισμού θα βλέπετε τον κόσμο διασπασμένο σε στρογγυλές χρωματικές
κουκκίδες, ενώ σε περίπτωση ντιβιζιονισμού θα είναι το ίδιο.»
«Ορίστε;»
«Απλώς
οι κουκκίδες θα είναι μακρόστενες.»
«Α.
Ε, αυτό δεν ακούγεται και τόσο άσχημο γιατρέ.»
«Όχι,
η αλήθεια είναι πως όχι. Οι χειρότερες περιπτώσεις είναι αυτές του αφηρημένου εξπρεσσιονισμού.
Εκεί ανάθεμα κι αν καταλαβαίνεις τι σου γίνεται. Δε βλέπεις πραγματικά τίποτα. Τίποτα
που να αξίζει τον κόπο τουλάχιστον.»
«Κι
εγώ δεν το έχω αυτό γιατρέ, ε;»
«Όχι,
προς το παρόν τουλάχιστον.»
«Με
κάνετε πάλι να ανησυχώ.»
«Ελάτε,
παρακαλώ, ηρεμήστε. Λοιπόν, πρέπει να σας πω ότι οι ιμπρεσσιονιστές είναι οι αγαπημένοι
μου ασθενείς.»
«Α,
γιατρέ, τώρα με κάνετε και κοκκινίζω.»
«Βεβαίως.
Καταπληκτικά τοπία, γυμνά, νεκρές φύσεις. Πραγματικά απίθανοι τύποι.»
«Εγώ
ήξερα να κάνω απίθανες καρικατούρες στο σχολείο. Και Σμάιλ.»
«Αυτά
ούτε που θα τα θυμάστε όταν θα εξοικειωθείτε με τον πουαντιγισμό. Ή τον ντιβιζιονισμό.
Πάντως, αυτό που θα χρειαστεί είναι να ταυτοποιήσουμε την τεχνοτροπία της πάθησής
σας. Και να βεβαιωθούμε ότι δε θα υποτροπιάσει.»
«Να
υποτροπιάσει; Μη με τρομάζετε πάλι γιατρέ.»
«Κοιτάξτε,
ως επιστήμων δεν μπορώ να σας εγγυηθώ ότι η πάθησή σας δε θα εξελιχθεί σε ντανταϊσμό
ή κυβισμό. Εκεί τα πράγματα γίνονται ζόρικα. Αλλά σας ξαναλέω, ας μην προτρέχουμε.
Αυτό που γνωρίζω με βεβαιότητα είναι ότι πάσχετε από καλπάζοντα ιμπρεσσιονισμό.»
«Και
πείτε μου γιατρέ, θα εμφανιστεί σταδιακά ή ξαφνικά;»
«Κανείς
δεν έγινε ιμπρεσσιονιστής σε ένα βράδυ αγαπητέ μου. Χρειάζεται δουλειά και αφοσίωση.
Δείτε το Μονέ, το βαν Γκογκ, τον Πισσαρό.»
«Δε
θέλω. Φοβάμαι.»
«Κρίμα.
Θα μπορούσατε να δείτε τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός ιμπρεσσιονιστή.»
«Μα,
αν τους κοιτάξω έχοντας ιμπρεσσιονισμό, δε θα ήταν σαν να βλέπω δυο φορές ιμπρεσσιονιστικά;»
«Χμμ,
έχετε δίκιο, μπορεί να παθαίνατε κλονισμό, υπερβολική δόση. Αν κοιτούσατε με το
ένα μάτι μόνο; Νομίζω πως έτσι δε θα διατρέχατε τον παραμικρό κίνδυνο.»
«Τότε
θέλω να δω. Απαιτώ να μου δείξετε.»
«Ε,
να, ορίστε ένας αυθεντικός Σερά.»
«Α,
τι ωραίο που είναι! Είναι καταπληκτικό.»
«Δε
σας το είπα; Υπέροχο τοπίο, ε;»
«Αλλά
αυτός που το ζωγράφισε γιατρέ, και συγχωρέστε με για το θάρρος, δε φαίνεται να πάσχει
από ιμπρεσσιονισμό.»
«Αλλά,
αλλά;»
«Δεν
ξέρω. Από μυωπία, στραβισμό και καταρράκτη μαζί.»
«Μμμ,
έχετε απόλυτο δίκιο. Βεβαίως παραλείψατε τον αστιγματισμό και την ωχρά κηλίδα. Αλλά
δεν έχει σημασία. Νομίζω ότι μόλις ορίσατε τον ιμπρεσσιονισμό στο σύνολό του.»
«Και
είναι καλό αυτό για την περίπτωσή μου γιατρέ;»
«Υποθέτω
πως ναι. Αλλά ούτε αυτό έχει σημασία.»
«Και
τι έχει σημασία γιατρέ;»
«Τίποτα.
Βασικά μυωπία έχετε αλλά δεν ήξερα πώς να σας το σερβίρω.»
«Ε;»
«Ναι.
Θα χρειαστείτε γυαλιά. Σας εύχομαι καλή σταδιοδρομία.»
