Τεστ νοημοσύνης

Θυμάσαι εκείνες τις ασκήσεις που υπάρχουν σε διάφορα τεστ νοημοσύνης, νομίζω ότι υπάρχουν και σε περιοδικά με σταυρόλεξα μερικές φορές, που δείχνουν μια αλληλουχία, δεν ξέρω πώς τα λένε, αλλά έλα μωρέ, ξέρεις ποια λέω, εκείνα που στο πρώτο σχήμα βλέπεις έναν άσπρο κύκλο που μέσα του έχει ένα μαύρο τετράγωνο και ένα άσπρο τρίγωνο, και το δεύτερο δείχνει ένα μαύρο τετράγωνο που έχει μέσα του έναν άσπρο κύκλο και ένα μαύρο τρίγωνο, και τα λοιπά και τα λοιπά, κι εσύ πρέπει να αναγνωρίσεις ποιο είναι το μοτίβο και να βρεις ποιο είναι το σχήμα που λείπει και συμπληρώνει την ακολουθία, ναι, μάλλον ακολουθία είναι η σωστή λέξη, όχι αλληλουχία που είπα πριν. Απ’ ό,τι θυμάμαι, αυτά τα παιχνίδια έχουν πάντα οχτώ σχήματα, κι εσύ που το λύνεις ψάχνεις το ένατο. Κατάλαβες ποια λέω; Τέλεια.

Άκου λοιπόν. Σήμερα σκεφτόμουν ξανά τις γυναίκες με τις οποίες σχετίστηκα μέχρι στιγμής στη ζωή μου. Το πρώτο μου κορίτσι ήταν η Χαρά. Ήμασταν μαζί έξι μήνες. Καλό κοριτσάκι, γλυκό, αλλά ήμασταν μικρά, ήταν και για τους δυο μας η πρώτη μας σχέση και τσακωνόμασταν συνέχεια για τους πιο ηλίθιους λόγους. Ο λόγος για τον οποίο χωρίσαμε ήταν κι αυτός ηλίθιος, όχι όμως και το ότι χωρίσαμε.

Μετά τα έφτιαξα με την Αριάδνη. Μου είπαν κάτι φίλοι «το βράδυ θα είναι και μια κοπέλα, η Αριάδνη». Νομίζω ότι πρώτα ερωτεύτηκα το όνομά της. Και το βράδυ, όταν είδα ότι ήταν όμορφη και συμπαθητική και με συμπαθούσε κι εκείνη, ερωτεύτηκα και την ίδια. Αλλά ήμασταν μαζί μόνο τρεις μήνες, μια σχέση καλοκαιρινή. Ακόμα τη σκέφτομαι μερικές φορές.

Μετά ήταν η Δώρα. Γνωριστήκαμε στο πανεπιστήμιο. Δεν ήταν τόσο όμορφη όσο η Αριάδνη, ούτε είχε τόσο όμορφο όνομα, όμως είχαμε τα ίδια ενδιαφέροντα και οι ζωές μας ήταν συγχρονισμένες γιατί βιώναμε παρόμοιες καταστάσεις, είχαμε κοινές παρέες και συχνάζαμε στα ίδια μέρη. Γενικώς, περνούσαμε ωραία και γελούσαμε πολύ. Ήμασταν μαζί τρία χρόνια. Χωρίσαμε όταν κατάλαβα, ή όταν κατάλαβε, ότι της άρεσε ένας άλλος.

Μετά από λίγο καιρό τα έφτιαξα με την Ηλιάννα. Γρήγορα ερωτευτήκαμε, γρήγορα σιχαθήκαμε ο ένας τον άλλο, γρήγορα χωρίσαμε. Παράξενο για την ηλικία μας, αλλά τσακωνόμασταν για τους πιο χαζούς λόγους, όπως με τη Χαρά. Ένοιωθα ότι ήμουν πάλι δεκαέξι χρονών. Υπήρχε πολύ πάθος, αλλά δεν άντεχα την ανωριμότητα και την ένταση. Δε λέω ότι ήταν ανώριμη μόνο εκείνη. Όμως με κάποιο μαγικό τρόπο έβγαζε από μέσα μου τον ανώριμο εαυτό μου, και αυτό με εκνεύριζε αφόρητα.

Τις τελευταίες μέρες που τα είχαμε με την Ηλιάννα, γνώρισα τυχαία μία κοπέλα με την οποία ένοιωσα αμέσως ότι επικοινωνούσαμε τέλεια. Την έλεγαν Κική. Αυτό κι αν δεν είναι ωραίο όνομα. Κάθε φορά που το σκεφτόμουν, έβλεπα ένα πτηνό, μάλλον περιστέρι, να σκαλίζει με τα νύχια του ένα τζάμι. Τα φτιάξαμε ένα μήνα μετά και ήμασταν μαζί δύο χρόνια. Εντελώς ξαφνικά άλλαξαν όλα. Ή εντελώς ξαφνικά κατάλαβα ότι όλα είχαν αλλάξει σταδιακά. Δε χωρίσαμε πολύ ωραία. Είχε τα γενέθλιά της. Ας πούμε Πέμπτη. Πήρα μία τούρτα, και μεσάνυχτα Τετάρτης προς Πέμπτη πήγα σπίτι της να της κάνω έκπληξη. Η έκπληξη, φυσικά, ήταν όλη δική μου. Άνοιξα την πόρτα με τα κλειδιά μου, και την είδα καβάλα σε ένα τύπο. Η τούρτα κατέληξε στα μούτρα του. Τον καημένο, αμφιβάλλω αν ήξερε ότι η Κική τα είχε με κάποιον.

Από αντίδραση, προσπάθησα να ξεπεράσω τον έρωτα με έρωτα. Ή με σεξ, για την ακρίβεια. Πρώτα ήταν η Ναυσικά. Ήξερα ότι δεν ήταν ο έρωτας της ζωής μου, ήξερα ότι δεν ήμουν ο έρωτας της ζωής της, και ότι το ήξερε, αλλά το σεξ ήταν φοβερό. Και το μόνο που μας ένωνε. Αυτό κράτησε ένα δύο μήνες. Και απλώς κάποια στιγμή δεν ξαναμιλήσαμε. Δεν την έψαξα, δε με έψαξε. Τόσο απλά.

Κάτι παρόμοιο συνέβη και με την Πόπη, αν και θα μπορούσα να θέλω κάτι παραπάνω, όμως εκείνη δεν ήθελε σχέση σε καμία περίπτωση. Για τρεις μήνες βρισκόμασταν περιστασιακά. Κάναμε σεξ, ακούγαμε μουσική, συζητούσαμε, μετά έφευγα. Μέχρι κάποια στιγμή που μου είπε ότι είμαι πολύ καλό παιδί, αλλά καλύτερα να μη συνεχίσουμε. Να μείνουμε απλώς φίλοι. Εγώ είπα εντάξει. Δεν την ξαναείδα ποτέ.

Και μετά ήταν η Τατιάνα. Γνωριστήκαμε μέσα σε ένα σύννεφο στην άκρη του ουρανού, παρόλο που είχε ξαστεριά. Ήξερα εξαρχής ότι ήταν η γυναίκα της ζωής μου. Καλώς ή κακώς, ακόμα το ξέρω. Ή μάλλον, για να είμαι ειλικρινής, πλέον δεν το ξέρω: το φοβάμαι. Και ελπίζω να μην ισχύει. Τέλος πάντων. Δε μου αρέσει να μιλάω για την Τατιάνα. Θα σου πω μόνο ότι ήμασταν μαζί οχτώ χρόνια. Και ότι ποτέ δε μου έδωσε μία πειστική εξήγηση για το γιατί ήθελε να χωρίσουμε. Όλα τα υπόλοιπα μπορείς να τα φανταστείς όπως θέλεις.

Και φτάνουμε στο τώρα. Αυτό το τώρα διαρκεί πέντε χρόνια. Μέσα στα οποία δεν έχει υπάρξει ούτε μισή γυναίκα, με οποιονδήποτε τρόπο.

Άκου λοιπόν να δεις τι γίνεται. Αν δεν το παρατήρησες, και δεν το βρίσκω παράλογο, οι γυναίκες με τις οποίες σχετίστηκα μέχρι στιγμής στη ζωή μου είναι οχτώ. Το συνειδητοποίησα πριν από δύο χρόνια, επειδή τις μέτρησα. Κάτι άλλο που συνειδητοποίησα, είναι ότι ξεκίνησα από το χι και κατέληξα στο ταυ, προχωρώντας τρία γράμματα τη φορά. Από το χι στο άλφα, από το άλφα στο δέλτα, από το δέλτα στο ήτα και ούτω καθ’ εξής. Επίσης, το όνομα της Χαράς έχει τέσσερα γράμματα, το όνομα της Αριάδνης εφτά, της Δώρας τέσσερα, και καταλαβαίνεις πού το πάω. Από τα τέσσερα γράμματα στα εφτά, εναλλάξ, χωρίς καμία εξαίρεση. Αυτά είναι τα στοιχεία.

Ξέρω ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει η γυναίκα που έπεται. Παρόλο που δεν το ξέρει, και παρόλο που δεν ξέρω ποια είναι. Αν βάλω στο τεστ νοημοσύνης τις διαθέσιμες παραμέτρους, συμπεραίνω ότι αυτή η γυναίκα έχει ένα όνομα που ξεκινάει από χι και έχει τέσσερα γράμματα. Όμως ξέρω ότι δεν μπορεί να λέγεται Χαρά, γιατί έτσι θα χαλούσε η ακολουθία. Δυστυχώς, όσο κι αν προσπάθησα να σκεφτώ, δεν κατάφερα να βρω κάποιο όνομα που πληροί αυτές τις προδιαγραφές. Και κυρίως, όσο κι αν έψαξα δε βρήκα ούτε και τη γυναίκα, προς το παρόν τουλάχιστον. Μπορεί τελικά να φταίει το σύστημά μου. Ίσως θα πρέπει να την ψάξω με βάση τα σουντόκου.