Ο σκανταλιάρης Θεός

 

Η πρώτη σκέψη του σήμερα – 29/11/16. Φαντάζομαι ένα κόσμο που λειτουργεί διαφορετικά. Όχι πολύ διαφορετικά, μόνο λίγο, μόνο για λίγο, και όχι βάσει σχεδίου, αλλά σύμφωνα με τις στιγμιαίες εμπνεύσεις ενός σκανταλιάρη Θεού. Κατά βάση, ο κόσμος αυτός λειτουργεί κανονικά, με τον τρόπο που ξέρουμε, και τα βιβλία της φυσικής, της χημείας και των μαθηματικών δεν έχουν λόγο να αλλάξουν. Απλώς για μία στιγμή, για μία περίπτωση, για έναν άνθρωπο, μπορεί οι κανόνες να αλλάξουν, ή καλύτερα, να αγνοηθούν.

Για παράδειγμα: κάποιος βγάζει από το ψυγείο ένα κουτάκι αναψυκτικό, για κάποιο λόγο δεν το ανοίγει και το ξεχνάει, αλλά αυτό, αντί απλώς να ιδρώσει και μετά να μη συμβεί τίποτα, εκρήγνυται. Δε σκοτώνει κανέναν, τουλάχιστον όχι αυτή τη φορά, όχι σε αυτή τη στιγμιαία έμπνευση του σκανταλιάρη Θεού. Σε άλλη περίπτωση, κάποιος βάζει φασόλια στην κατσαρόλα για να φτιάξει φασολάδα, ρίχνει μέσα το κρεμμύδι, το καρότο, τη ντομάτα, τον πελτέ, το σέλινο, αλατίζει, πιπερώνει, λαδώνει, τα αφήνει σε σιγανή φωτιά και πάει στο σαλόνι να κάνει κάτι άλλο, αλλά όταν επιστρέφει και ανοίγει το καπάκι, βρίσκει, αν είναι τυχερός, χοιρινό με σέλινο, παρόλο που αυτό το φαγητό θέλει χαμηλότερη και πλατύτερη κατσαρόλα, ή αν είναι εντελώς άτυχος, νερόβραστο φιδέ. Σε άλλη περίπτωση, κάποιος αρχίζει να τρέχει, κάνει όλες τις απαραίτητες κινήσεις, αλλά δεν υπάρχει η απαιτούμενη τριβή που θα του επιτρέψει να πάει μπροστά, το έδαφος είναι ένας κυλιόμενος διάδρομος – ούτε κυλιόμενος, ούτε διάδρομος στην πραγματικότητα – που τον κάνει να τρέχει χωρίς να μετακινείται. Σε άλλη περίπτωση, κάποιος βλέπει ένα γλυκύτατο κουταβάκι και το ρωτάει «πού ‘σαι συ;», και ενώ ετοιμάζεται να πει την επόμενη βλακεία, (και ενώ ο διπλανός του σκέφτεται «μπροστά σου βρε μαλάκα, τι ηλίθια συνήθεια, να μιλάει στα ζώα»), το κουτάβι ανοίγει το στόμα και νιαουρίζει. Σε άλλη περίπτωση, κάποιος βρίσκεται στο κρεβάτι με μια κοπέλα, αλλά ο ερεθισμός του, ενώ είναι μεν υπαρκτός, δεν είναι ο αναμενόμενος: στύση παθαίνει το ένα από τα δύο αυτιά του. Σε μια άλλη περίπτωση, ένας μάλλον βαρετός τύπος λέει ένα αστείο και όλοι γύρω του γελάνε. Δεν του έχει συμβεί ποτέ ξανά αυτό, κι όμως, αν δεν είναι υποψιασμένος, μπορεί να νομίσει ότι ξαφνικά απέκτησε χιούμορ. Σε μια άλλη περίπτωση κάποιος πετάει μια πέτρα στη θάλασσα, αλλά αυτή (η πέτρα) χάνεται πίσω από τον ορίζοντα. Σε άλλη περίπτωση, κάποιος βάζει στην τσέπη του παντελονιού το κινητό ή τα κλειδιά του, αλλά τη στιγμή που θέλει να καλέσει ένα φίλο ή να ξεκλειδώσει την πόρτα του σπιτιού του, βγάζει από την τσέπη του ένα βατράχι. Σε άλλη περίπτωση, συγγενική με την προηγούμενη, κάποιος καλεί κάποιον στο τηλέφωνο, αλλά ενώ δεν υπάρχει ενδεχόμενο λάθους, μιας και κάνει αυτόματη κλήση από τους αποθηκευμένους αριθμούς, αυτός που του απαντάει είναι η νεκρή γιαγιά του, ο Τζένγκις Χαν, ο γραμματέας του δεκαπενταμελούς του Α’ Γυμνασίου Κυθήρων ή ο εαυτός του, ή ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού του δεν αντικρίζει το σπίτι του αλλά έναν τηλεφωνικό θάλαμο, μια σκάλα που οδηγεί στο ταβάνι, έναν ζωολογικό κήπο ή τη βασίλισσα της Αγγλίας να ξεσκονίζει. Δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί μεγαλύτερη έκπληξη για το φίλο μας ή για τη βασίλισσα.

Είπαμε: κατά βάση, αυτός ο διαφορετικός κόσμος λειτουργεί κανονικά. Η επιστήμη μπορεί ακόμη να εξηγήσει την πλημμυρίδα και την άμπωτη, την οισοφαγική παλινδρόμηση, το λόγο σχηματισμού και τη σύσταση των δορυφόρων του Κρόνου, μπορεί να συνεχίσει να ψάχνει απαντήσεις και να τις βρίσκει. Για πολλά θέματα, αλλά όχι για γεγονότα όπως αυτά που περιγράφηκαν παραπάνω, όχι για αυτή την κατηγορία γεγονότων. Αυτά είναι ανεξήγητα γιατί δε λειτουργούν σύμφωνα με κανένα σχέδιο, χωρίς περιοδικότητα, χωρίς συνέπεια, ίσως ακόμη και χωρίς επανάληψη, χωρίς να αφήνουν ίχνος. Και κάθε μέρα, κάθε άνθρωπος βιώνει μία τέτοια στιγμή. Ξυπνάει γνωρίζοντας, φοβούμενος ή ελπίζοντας, ότι η μέρα του επιφυλάσσει μία έκπληξη. Ποιος ξέρει, αμφιβάλλω, αλλά μπορεί τελικά να ζούμε σε αυτό τον κόσμο. Και η πραγματική φάρσα να είναι ότι δεν το συνειδητοποιούμε.

Σε κάθε περίπτωση, αν υπήρχε Θεός, αυτόν το Θεό θα ήθελα. Κάποιον που να παίζει συνεχώς με τα αντανακλαστικά μου. Ή, αν υπάρχει, και χωρίς να θέλω να τον προσβάλω, υποβάλλω αυτό το κείμενο ως πρόταση. Συγγνώμη Θεέ, έχουμε ξεψαρώσει επικίνδυνα, πρέπει να προσπαθήσεις περισσότερο.

Έχω ένα φίλο

Έχω ένα φίλο που δεν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει.

Έχω ένα φίλο που έχει την πολυτέλεια να δουλεύει, αλλά τις περισσότερες φορές δεν ξέρει τι ώρα.

Έχω ένα φίλο που τα λέμε αραιά και πού.

Έχω ένα φίλο που μόνο γκρινιάζει.

Έχω ένα φίλο που μπερδεύει τα λόγια του όταν μιλάει μπροστά σε ανθρώπους που νομίζει ότι είναι καλύτεροι.

Έχω ένα φίλο που όταν ξυπνάει δεν ξέρει τι να κάνει.

Που όταν βραδιάζει δεν ξέρει αν θα βγάλει το βράδυ μόνος, και αν συμβεί αυτό, πώς θα περάσει την ώρα του.

Έχω ένα φίλο που μερικές φορές βλέπει ειδήσεις την ώρα που τρώει, και κλαίει μόνος πάνω από το πιάτο του.

Έχω ένα φίλο που τον συντηρεί η γιαγιά του.

Έχω ένα φίλο που είναι πάντα άτυχος.

Έχω ένα φίλο που δεν έχει τελειώσει ακόμα τη σχολή του.

Έχω ένα φίλο που αναγκάστηκε να κάνει κάτι που δεν ήθελε.

Έχω ένα φίλο που πάλι έμπλεξε.

Έχω ένα φίλο που σπάνια λέει αυτό που πραγματικά σκέφτεται.

Έχω ένα φίλο στο Λονδίνο και έναν στη Βιέννη.

Έναν πρόσφατα στη Μάλτα και έναν σύντομα στη Νάπολη.

Έχω έναν ίσως κάπου αλλού.

Έχω ένα φίλο που σε λίγο θα με πάρει τηλέφωνο, αλλά δε θα έχει την καλύτερη των διαθέσεων.

Έχω ένα φίλο που περιμένει παιδί.

Έχω ένα φίλο που έχει παιδί.

Έχω ένα φίλο που νομίζει ότι παραμένει παιδί.

Έχω ένα φίλο που ο αδερφός του έκανε δίδυμα.

Έχω ένα φίλο που δεν είναι πια φίλος μου.

Έχω ένα φίλο που η μητέρα του μπήκε στο νοσοκομείο.

Έχω ένα φίλο που τρελάθηκε.

Έχω ένα φίλο που είναι καλός μου φίλος και τον αγαπάω, αλλά δεν ξενυχτάει πια μαζί μου.

Έχω ένα φίλο με τον οποίο νοιώθω άνετα, αλλά με τον οποίο δεν περνάω καλά.

Έχω ένα φίλο που μας λείπει η παρέα μας, και ένα φίλο που του λείπει εξίσου το ότι δεν ανήκαμε ποτέ σε μια παρέα.

Έχω ένα φίλο που την παλεύει.

Έχω ένα φίλο που τα καταφέρνει, κι έναν άλλο που τα φέρνει βόλτα δύσκολα.

Έχω ένα φίλο που είδε τον πατέρα του συμμαθητή του να ζητιανεύει.

Έχω ένα φίλο που δεν μπορώ να καταλάβω.

Έχω ένα φίλο που παλιά τον ένοιωθα περισσότερο φίλο.

Έχω ένα φίλο που είναι περισσότερο φίλος μου απ’ όσο νομίζω ότι είναι φίλοι μου άλλοι άνθρωποι, παρόλο που τους βλέπω συχνότερα.

Έχω ένα φίλο που πέθανε.

Έχω ένα φίλο με τον οποίο δε χρειάζεται να εφεύρω τη συζήτηση.

Έχω ένα φίλο που του αρέσει να του μιλάω, και ένα φίλο που με κάνει παρέα για να τον ακούω.

Έχω ένα φίλο που με έκανε να γελάω.

Έχω ένα φίλο που δεν είναι τόσο φίλος μου.

Έχω ένα φίλο που δεν ξέρει πώς να είναι ενδιαφέρων.

Έχω ένα φίλο που έχει αρχίσει να ασπρίζει.

Που μου είπε με τρόπο ότι αρχίσαμε να μεγαλώνουμε.

Έχω ένα φίλο που έχει πια πιστέψει ότι η ζωή είναι για τους άλλους.

Έχω ένα φίλο που τον θυμάμαι παιδί.

Έχω ένα φίλο που πάνω του προβάλλονται όλες μου οι προβλέψεις.

Έχω ένα φίλο που κουράστηκε να μην τα καταφέρνει, και έναν άλλο που βαρέθηκε να μην προσπαθεί.

Έχω ένα φίλο που έχει αρχίσει να γίνεται γκρι.

Έχω ένα φίλο που δεν ξέρει τι θέλει να γίνει όταν θα μεγαλώσει.

Έχω ένα φίλο που θα ήθελε να έχει γεννηθεί κάπου αλλού, και έναν άλλο που θα ήθελε να έχει γεννηθεί σε κάποιο παρελθόν.

Έχω ένα φίλο που θα ήθελε να μην έχει γεννηθεί ακόμα, και έναν άλλο που θα ήθελε να μην έχει γεννηθεί καθόλου.  

Έχω ένα φίλο που δεν έχει πλοκή.

Που δε θα ολοκληρωθεί απόψε.

Έχω ένα φίλο που έχει ένα φίλο που.

Έχω ένα φίλο, αλλά θα ήταν ωραία αν πλαισιωνόταν από αυτούς που λείπουν, που πέρασαν και έφυγαν και δεν είναι πια εδώ, από αυτούς που δεν είναι πια καθόλου.

Έχω ένα φίλο που τον αγαπάω σαν αδελφό, γιατί μου δείχνει ότι τελικά δεν είμαι μοναχοπαίδι.

Έχω ένα φίλο που είναι περισσότεροι από έναν.

Για την ακρίβεια, τέσσερεις.

Ή πέντε.