Ο σκανταλιάρης Θεός

 

Η πρώτη σκέψη του σήμερα – 29/11/16. Φαντάζομαι ένα κόσμο που λειτουργεί διαφορετικά. Όχι πολύ διαφορετικά, μόνο λίγο, μόνο για λίγο, και όχι βάσει σχεδίου, αλλά σύμφωνα με τις στιγμιαίες εμπνεύσεις ενός σκανταλιάρη Θεού. Κατά βάση, ο κόσμος αυτός λειτουργεί κανονικά, με τον τρόπο που ξέρουμε, και τα βιβλία της φυσικής, της χημείας και των μαθηματικών δεν έχουν λόγο να αλλάξουν. Απλώς για μία στιγμή, για μία περίπτωση, για έναν άνθρωπο, μπορεί οι κανόνες να αλλάξουν, ή καλύτερα, να αγνοηθούν.

Για παράδειγμα: κάποιος βγάζει από το ψυγείο ένα κουτάκι αναψυκτικό, για κάποιο λόγο δεν το ανοίγει και το ξεχνάει, αλλά αυτό, αντί απλώς να ιδρώσει και μετά να μη συμβεί τίποτα, εκρήγνυται. Δε σκοτώνει κανέναν, τουλάχιστον όχι αυτή τη φορά, όχι σε αυτή τη στιγμιαία έμπνευση του σκανταλιάρη Θεού. Σε άλλη περίπτωση, κάποιος βάζει φασόλια στην κατσαρόλα για να φτιάξει φασολάδα, ρίχνει μέσα το κρεμμύδι, το καρότο, τη ντομάτα, τον πελτέ, το σέλινο, αλατίζει, πιπερώνει, λαδώνει, τα αφήνει σε σιγανή φωτιά και πάει στο σαλόνι να κάνει κάτι άλλο, αλλά όταν επιστρέφει και ανοίγει το καπάκι, βρίσκει, αν είναι τυχερός, χοιρινό με σέλινο, παρόλο που αυτό το φαγητό θέλει χαμηλότερη και πλατύτερη κατσαρόλα, ή αν είναι εντελώς άτυχος, νερόβραστο φιδέ. Σε άλλη περίπτωση, κάποιος αρχίζει να τρέχει, κάνει όλες τις απαραίτητες κινήσεις, αλλά δεν υπάρχει η απαιτούμενη τριβή που θα του επιτρέψει να πάει μπροστά, το έδαφος είναι ένας κυλιόμενος διάδρομος – ούτε κυλιόμενος, ούτε διάδρομος στην πραγματικότητα – που τον κάνει να τρέχει χωρίς να μετακινείται. Σε άλλη περίπτωση, κάποιος βλέπει ένα γλυκύτατο κουταβάκι και το ρωτάει «πού ‘σαι συ;», και ενώ ετοιμάζεται να πει την επόμενη βλακεία, (και ενώ ο διπλανός του σκέφτεται «μπροστά σου βρε μαλάκα, τι ηλίθια συνήθεια, να μιλάει στα ζώα»), το κουτάβι ανοίγει το στόμα και νιαουρίζει. Σε άλλη περίπτωση, κάποιος βρίσκεται στο κρεβάτι με μια κοπέλα, αλλά ο ερεθισμός του, ενώ είναι μεν υπαρκτός, δεν είναι ο αναμενόμενος: στύση παθαίνει το ένα από τα δύο αυτιά του. Σε μια άλλη περίπτωση, ένας μάλλον βαρετός τύπος λέει ένα αστείο και όλοι γύρω του γελάνε. Δεν του έχει συμβεί ποτέ ξανά αυτό, κι όμως, αν δεν είναι υποψιασμένος, μπορεί να νομίσει ότι ξαφνικά απέκτησε χιούμορ. Σε μια άλλη περίπτωση κάποιος πετάει μια πέτρα στη θάλασσα, αλλά αυτή (η πέτρα) χάνεται πίσω από τον ορίζοντα. Σε άλλη περίπτωση, κάποιος βάζει στην τσέπη του παντελονιού το κινητό ή τα κλειδιά του, αλλά τη στιγμή που θέλει να καλέσει ένα φίλο ή να ξεκλειδώσει την πόρτα του σπιτιού του, βγάζει από την τσέπη του ένα βατράχι. Σε άλλη περίπτωση, συγγενική με την προηγούμενη, κάποιος καλεί κάποιον στο τηλέφωνο, αλλά ενώ δεν υπάρχει ενδεχόμενο λάθους, μιας και κάνει αυτόματη κλήση από τους αποθηκευμένους αριθμούς, αυτός που του απαντάει είναι η νεκρή γιαγιά του, ο Τζένγκις Χαν, ο γραμματέας του δεκαπενταμελούς του Α’ Γυμνασίου Κυθήρων ή ο εαυτός του, ή ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού του δεν αντικρίζει το σπίτι του αλλά έναν τηλεφωνικό θάλαμο, μια σκάλα που οδηγεί στο ταβάνι, έναν ζωολογικό κήπο ή τη βασίλισσα της Αγγλίας να ξεσκονίζει. Δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί μεγαλύτερη έκπληξη για το φίλο μας ή για τη βασίλισσα.

Είπαμε: κατά βάση, αυτός ο διαφορετικός κόσμος λειτουργεί κανονικά. Η επιστήμη μπορεί ακόμη να εξηγήσει την πλημμυρίδα και την άμπωτη, την οισοφαγική παλινδρόμηση, το λόγο σχηματισμού και τη σύσταση των δορυφόρων του Κρόνου, μπορεί να συνεχίσει να ψάχνει απαντήσεις και να τις βρίσκει. Για πολλά θέματα, αλλά όχι για γεγονότα όπως αυτά που περιγράφηκαν παραπάνω, όχι για αυτή την κατηγορία γεγονότων. Αυτά είναι ανεξήγητα γιατί δε λειτουργούν σύμφωνα με κανένα σχέδιο, χωρίς περιοδικότητα, χωρίς συνέπεια, ίσως ακόμη και χωρίς επανάληψη, χωρίς να αφήνουν ίχνος. Και κάθε μέρα, κάθε άνθρωπος βιώνει μία τέτοια στιγμή. Ξυπνάει γνωρίζοντας, φοβούμενος ή ελπίζοντας, ότι η μέρα του επιφυλάσσει μία έκπληξη. Ποιος ξέρει, αμφιβάλλω, αλλά μπορεί τελικά να ζούμε σε αυτό τον κόσμο. Και η πραγματική φάρσα να είναι ότι δεν το συνειδητοποιούμε.

Σε κάθε περίπτωση, αν υπήρχε Θεός, αυτόν το Θεό θα ήθελα. Κάποιον που να παίζει συνεχώς με τα αντανακλαστικά μου. Ή, αν υπάρχει, και χωρίς να θέλω να τον προσβάλω, υποβάλλω αυτό το κείμενο ως πρόταση. Συγγνώμη Θεέ, έχουμε ξεψαρώσει επικίνδυνα, πρέπει να προσπαθήσεις περισσότερο.